Met Frans naar Hanneke

"Ik ben met een vriend onderweg naar Den Haag", zegt Frans in de telefoon ergens op de A2.Dat klinkt aardig. En ook best bijzonder dat Frans met mij mee naar Den Haag gaat. Ik weet nog goed dat zijn boek uitkwam 'Corridor naar het verleden' over de oorlog in Veghel. Het is een soort geschiedenisbijbel geworden en toen ik op zoek ging naar informatie over het Joodse meisje Hanneke, kwam ik bij zijn boek terecht.

Hanneke staat met een foto in het boek en ook haar verhaal. Hoe ze ondergedoken zat in Eerde, maar er gewoon naar school ging en er zelfs haar communie deed. Nu woont Hanneke in Den Haag en ik weet precies waar ze woont. Bij de gevangenis rechtsaf.
Frans wilde Hanneke graag ontmoeten. Ze was een klein stukje in zijn boek, maar de mensen die Hanneke hebben geholpen in de oorlog, heeft Frans voor zijn boek groot geïnterviewd. Zo was er pater Theo, die eigenlijk in het Udense Missiehuis woonde, maar daar zaten de Duitsers, dus woonde hij bij zus in Veghel. "Door de oorlog kon hij niet naar de missie", herinnert Hanneke zich nog.
"Hij is uit de kerk gestapt en getrouwd', weet Frans, maar ook dat Theo Verhoeven later alsnog naar Indonesië is gegaan.
En dan was er de geboren Duitse badjuffrouw Paula die openlijk koffie dronk met de Duitsers, maar ondertussen Joodse onderduikers hielp waaronder Hanneke. Dat laatste wisten haar dorpsgenoten na de oorlog niet, maar dat heulen met de Duitsers weer wel. Het boek van Frans betekende eerherstel. "Maar toen was ze al geëmigreerd naar Amerika", vertelt Frans en Hanneke schrikt hiervan. Een bijzondere ontmoeting is het, maar Hanneke moet weg naar een school, waar leerlingen een presentatie over haar onderduikverhaal geven in het project 'Muren hebben oren'. Mogen we mee? Ja, prima!
Even later zitten we naast Hanneke in een druk klaslokaal midden in de drukke stad Den Haag.
Hanna, Josefien, Tijmen en Kyran vertellen over hun ontmoeting met Hanneke en het verhaal van Hannekes moeder die moeite had om haar dochter na de oorlogsstrijd terug te vinden. "Gelukkig had ze een brief ontvangen toen ze jarig was. In die brief schreef mevrouw Gelderblom over school, vriendinnetjes en onderaan sloot ze af met 'houdoe'. Haar moeder wist dat dit vaak in Noord-Brabant werd gezegd. En daarom fietste ze één voor één de Brabantse dorpen af en vroeg aan de pastoors of er een Hanneke op school zat. Zo heeft ze haar dochter teruggevonden."
Regelmatig zie ik de plek waar Hanneke en haar moeder herenigd werden. Een happy end! Hanneke droeg een ster, maar leeft nog steeds. Ze straalt tussen de kinderen van tegenwoordig die graag willen leren van wat er in de oorlog gebeurd is.

Den Haag, september 2017