In de Eerste Kamer

Hanneke ging de politiek in en zat 13 jaar in de eerste kamer. Ze is nog steeds kind aan huis op het Binnenhof, want elke week ontvangt ze in de Tweede Kamer een schoolklas en deze keer is dat het VWO uit Almere.

‘Hoe is ze de politiek ingerold?’, wil de klas weten. Via Hans van Mierlo bij de oprichtingsvergadering van D66, maar Hans van Mierlo die kennen de kinderen niet meer. Of Hanneke een feminist is? “Dat weet ik niet, maar ik ben een vrij militante vrouw”, lacht Hanneke en ze kan nog steeds een overtuigend betoog houden, zeker als er de lastige vraag valt: ‘Hoe staat u in de Zwarte pieten discussie?’
Hanneke gaat het aan: “Als een minister iemand uit Suriname als chauffeur heeft, is dat dan discriminatie of is ie dan gewoon de chauffeur van de minister? Drijf het niet zo op de spits!” Alle kinderen knikken instemmend.
We gaan naar ‘de overkant’. Bij de Tweede Kamer moest ik eerst mijn schoenen en riem uitdoen, maar bij de Eerste Kamer is het heerlijk vredig. Hanneke leidt me door eeuwenoude trappen en gangen met de stadhouders aan de muur. ‘Alleen voor leden’ lees ik en Hanneke wijst op een bijzonder kastje met allemaal vakjes bij de deur naar de vergaderzaal. “Hier moesten de kamerleden hun sigaar in leggen”, lacht Hanneke en dan gaan we de zaal in.
Daar zat ze, op de eerste rij. “De platvloersen”, lacht Hanneke, want toen de kamer van 50 naar 75 zetels uitbreidde, kwamen er extra bankjes op de vloer en daar werd op neergekeken. Koning Willem II kijkt ook toe en de inktpotjes waar vroeger de ganzenveer in gedoopt werd, staan er nog steeds. Hanneke is er thuis, maar ze ging ook Europa in voor de mensenrechten en bemiddelde in crisissen. Nog steeds is ze dagelijks bezig in het Overleg Joden Christenen Moslims. Want Hanneke is een sterke vrouw.


Den Haag, 14 december 2017