Johannes, Maria, Hendricus

"Geen vader, geen ooms en geen tantes meer", vertelt Levie Kanes "Alle Kanes op één neefje na." Maar zijn moeder overleefde de experimenten van kamparts Mengele." Toen ze in 1947 eenmaal gezond was, is ze me gaan zoeken."

Levie was een baby toen hij in 1943 onderweg was naar Westerbork. Het verzet redde hem uit de trein en 'Tante Zus' bracht hem naar Veghel waar de Udense pater Theo Verhoeven een netwerk leidde. Levie weet daar niks meer van natuurlijk. "Ik heb wel een nichtje van de pater gesproken. 'Ome Theo kwam vaak met baby's', zei ze. 'Die maakten het bed nat. En dan ging hij de volgende dag kijken waar hij ze kon plaatsen.' Sommige mensen wilden helemaal niks weten van Joodse kinderen, want ze waren bang dat ze doodgeschoten werden. Maar ome Theo leerde de kinderen om een beetje protestant te zijn." Levie lacht. "De katholieken wisten niet veel van protestanten."
Hij kwam in Veghel in Hotel de Gouden Leeuw terecht bij de familie Fox die hem graag als een eigen zoon opnam. "Ik had blonde krullen", vertelt Levie, maar toch was er het risico dat iemand ooit zou zien dat hij besneden was. "Bij ons in het hotel kwamen de moffen drinken. Mijn papa was bang en zei: Jan, nu de kelder in."
Op 25 april 1945 werd Jantje gedoopt. "In de Lambertuskerk; Johannes, Maria, Hendricus Fox", vertelt Levie die in 1947 ineens een vrouw ontmoette die zijn echte moeder was. "Ze went through hell om me terug te krijgen", weet Levie. "Mijn pleegmoeder is met me weggehold naar een klooster. Ze wou me niet geven. Ik wilde ook niet gaan natuurlijk. Ik wilde bij mama en papa blijven. Ik had het heel goed. Ik was een verwend jongetje, een lekkere dikzak."
Levie emigreerde naar Canada met zijn echte moeder, maar vertrok eenmaal volwassen naar Israël. Pas in 1976 zag hij zijn onderduikmoeder weer. "Daarna ben ik elk jaar naar het bejaardenhuis in Erp gegaan. Ze zei altijd: 'dat is mijn Joods kindje'." Levie is even in Den Haag waar Tante Zus geëerd wordt met een boek en een tentoonstelling. En hij ontmoet acht andere Joodse kinderen die gered werden door Tante Zus. Maar zijn vader en 357 Kanes zijn weggenomen. "Daar had ik veel jaren last mee", zegt Levie. "Maar op de boot naar Israël heb ik een vrouw gekregen. Vijf kinderen, twintig kleinkinderen, vijf overgrootkleinkinderen, dat is de troost. We zijn weer terug!"
Hij zwaait naar een vrouw. "Mijn nichtje, de dochter van mijn onderduikzusje. Voor haar ben ik gewoon ome Jan. Voor de mensen in Veghel ben ik Jan. Ze weten niet eens dat ik Levie heet."

Den Haag, 25 april 2018